Nimrod
Park Narodowy Forteca Nimrod (arabska nazwa Qal'at Subayba, Zamek Klifu), położony na wysokości 850 m. n.p.m. jest ozdobą stoków pasma górskiego Antylibanu. Rozciąga się niego piękny widoki na całą Dolinę Hula, aż po Jezioro Galilejskie, oraz na szczyt Hermon wznoszący się na północy pasma.
Z jego nazw ą związane są dwie legendy. Jedna opowiada o wielkim myśliwym Nimrodzie, królu Shinar i prawnuku Noego, którego, w tym miejscy ukarał Allaha, wkładając mu do głowy komara, który doprowadził go do szaleństwa. Inna legenda opowiada, że Nimrod zbudował tu zamek i za pomocą swej długiej ręki wyciągał wodę z Banias.
Twierdza Nimrod jest jedną z największych i najbardziej imponujących fortec na terenie Izraela, która przetrwała od wieków średnich. Została wzniesiona, by kontrolować jedną z głównych dróg tego regionu prowadząca z Tyre nad Morzem Śródziemnych, poprzez doliną Hula i Banias do Damaszku. Twierdza swą długą, wąską strukturą została idealnie dopasowana do tamtejszych warunków topograficznych. Praktycznie ze wszystkich stron była otoczona stromymi urwiskami, pomimo to posiadała trzy bramy dwie na południu i jedna na zachodzie. Składała się min.: z donżonu (średniowiecznej baszty obronnej) i dziedzińca. Miała 450 metrów długości, szerokość zaś wahała się od 50 do 150 metrów. Zbudowano ją z dużych, ociosanych kamieni.
W 1129 roku sekta asasyn ów oddała Banias królowi Baldwinowi II, który powierzył miasto Rejnierowi z Brus. Nie wiadomo dlaczego Rejnier zdecydował się na zbudowanie fortecy, ponieważ nie miała ona wpływu na bezpieczeństwo miasta. W 1132 roku miasto zdobyli Damasceńczycy, ale już pięć lat później utracili je na korzyść Zankiego, atabega Mosulu i Aleppo, zdecydowanego zostać władcą Damaszku. Ponieważ stanowił on zagrożenie także dla krzyżowców, dlatego 1139 roku połączone siły krzyżowców i damasceńczyków odbiły miasto. W 1154 roku do zamku przybyli szpitalnicy. To oni rozbudowali fortecę do widocznych dzisiaj rozmiarów. Niestety jesienią 1164 roku nastąpił atak Nur ad-Dina, który kilka lat wcześniej przejął władze nad Damaszkiem. Nimrod nie miało wystarczających sił zbrojnych, aby powstrzymać atak i uległ w walce. Twierdza w następnych latach została umocniona. Dwie próby odbicia Nimrod przez Krzyżowców w latach 1174 i 1253 nie udały się.
Po bitwie pod Hitti w 1187 Krzyżowcy stracili kontrolę nad większością terenów Ziemi Świętej na rzecz Saladyna, który odzyskał władzę nad tymi ziemiami. Krzyżowcy, jak wiemy z historii, powrócili na te tereny wraz z kolejnymi krucjatami, aby walczyć o dostęp do miejsc świętych. Musieli jednak wpierw odzyskać równinę, od Morza Śródziemnego po Galileę, by dostać się do pozostałej części Palestyny. Wewnętrzne kłótnie między sułtanami ułatwiły Fryderykowi II w 1227 roku przybycie do Ziemi Świętej. Al-Moatis obawiał się, że Krzyżowcy zaatakują Damaszek i mogą go podbić, dlatego zdecydował się wzmocnić twierdzę i rozbudować w kierunku zachodnim. W 1253 roku Krzyżowcy wrócili ponownie i próbowali zdobyć twierdzę, ale nie udało im się to. Siedem lat później Mongolska inwazja na Syrię i Ziemię Świętą z Centralnej Azji spowodowała zniszczenie fortecy. Armia Mameluków zatrzymała inwazję Mongołów w bitwie pod Ein Jalud. Baybars podarował twierdzę Bilikowi, nowemu gubernatorowi, który rozpoczął na wielką skalę jej odbudowę i naprawę. Za jego czasu zamek przeżył swoją świetność.
Pod koniec XIII w., kiedy Europejczycy wycofali się z Ziemi Świętej, a muzułmanie podbili całą Palestynę twierdza straciła swe strategiczne znaczenie i popadła w ruinę. W XVI wieku Turcy Ottomańscy zdobyli te tereny a twierdzę Nimrod przekształcili w więzienie. W XVIII wieku została zniszczona przez trzęsienie ziemi.
Bibliografia:
- Murphy-O'Connor J., Przewodnik po Ziemi Świętej, Warszawa 1999, Wydawnictwo Vocatio, 429 s.
- Ulotka z Parku Narodowego Forteca Nimrod
- Angielsko języczna Wikipedia